ZESZYT FORMACYJNY

Paweł Szwęch

1. Kto to jest ministrant ?

I Ministrant jest POMOCNIKIEM przy sprawowaniu Mszy świętej i podczas innych nabożeństw liturgicznych.

Nazwa pochodzi od ministrare" znaczy "służyć". Służymy Bogu, kiedy przyczyniamy się do tego, aby liturgia była piękna.
Ministrant usługuje księdzu, gdy przygotowany jest ołtarz i dary ofiarne potrzebne do ofiary Mszy świętej. Pomaga również po zakończeniu Mszy świętej.

II Ministrant jest tym, który NIESIE ZNAKI.
Ministrant niesie pewne określone przedmioty, które dla liturgii są niezbędne i dla liturgii mają szczególnie ważne znaczenie. Te znaki mają ludziom wierzącym coś przedstawiać i wskazywać na inną rzeczywistość.

III Ministrant powinien sam BYĆ ZNAKIEM
Ministrant przez służenie wskazuje, że każde nabożeństwo liturgiczne sprawowanie w kościele, jest nie tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych!
Ministrant przez swoje służenie pokazuje, że "uczestniczyć w liturgii" nie znaczy tak jak w kinie, albo przed telewizorem tylko słuchać czy oglądać!
"Uczestniczyć w liturgii" to znaczy także współdziałać i współtworzyć ją, czynnie się w niej angażując!

2. Co to jest zakrystia ?

I Zakrystia jest to pomieszczenie znajdujące się w każdym kościele. Przechowuje się w niej naczynia, księgi i szaty liturgiczne, zaś kapłan, ministranci, lektorzy i inni usługujący, przygotowują się do uczestnictwa w liturgii.

II Jak powinienem się zachować w zakrystii?
Zakrystia należy do kościoła!
- rozmawiam w niej tylko cicho!
- zdejmuję czapkę!
- nie spożywam w niej nic (nie żuje także gumy!)

3. Punktualność kandydata / ministranta.

Na swój dyżur ministrancki, nie przychodź nigdy na ostatnią minutę!
Ponieważ:
- musisz założyć komże lub albę!
- być może będziesz musiał jeszcze coś przenieść do prezbiterium, czyli tej części kościoła, w której znajduje się ołtarz główny,
- może trzeba będzie jeszcze coś omówić z księdzem,
- ponadto ważne są jeszcze dwie minuty cichego skupienia i zastanowienia przed rozpoczęciem liturgii.
Dlatego niezbędny jest pewien określony czas do przygotowania. Niezwykle ważną regułą obowiązującą każdego bez wyjątku ministranta jest:
- przybyć 15 MINUT przed rozpoczęciem nabożeństwa/mszy do zakrystii i to jest punktualność ministranta!

4. Kielich oraz to, co do niego należy:

- KORPORAŁ
- PALKA
- HOSTIA
- PATENA
- PURYFIKATERZ
- KIELICH

[link widoczny dla zalogowanych]

5. Ubiór księdza do Mszy Świętej:

- ALBA
- CINGULUM
- STUŁA
- ORNAT

[link widoczny dla zalogowanych]

6. Ubiór księdza do Nabożeństwa:

- KOMŻA lub ALBA (CINGULUM)
- STUŁA
- KAPA
- WELON (w trakcie np. Nabożeństwa)

[link widoczny dla zalogowanych]

7. Wyjaśnienie pojęć.

KORPORAŁ – płótno w kształcie kwadratu, rozkładane na ołtarzu podczas Mszy św. na którym jest stawiany kielich oraz patena z hostią.

PALKA – usztywniony kawałek płótna, służący do nakrycia kielicha mszalnego.

PATENA – na niej znajdują się hostie do konsekracji, które staną się Ciałem Pańskim. Potocznie pateną nazywamy też naczynie, które ministranci trzymają podczas rozdawania Komunii Świętej.

PURYFIKATERZ – ręczniczek służący do oczyszczania i osuszania kielicha oraz pateny.

KIELICH – to naczynie liturgiczne, do którego w czasie Mszy Świętej wlewa się wino i wodę przeznaczone do konsekracji.

HUMERAŁ – biała chusta, okrywająca szyję i ramiona kapłana.

ALBA – długa biała do kostek szata przeznaczona dla duchowieństwa, ministrantów, lektorów, ceremoniarzy podczas świętych obrzędów. jej biały kolor oznacza czystość duszy.

KOMŻA – to krótka szata koloru białego. Można ją ubrać bezpośrednio na odzież lub na sutankę ministrancką. Przeznaczona jest dla duchowieństwa jak i ministrantów. Oznacza czystość, stan łaski uświęcajacej.

CINGULUM – sznurek (pasek), który służy do przepasania alby.

STUŁA – jest to symbol władzy kapłańskiej.

ORNAT – wierzchnia ozdobna szata kapłana, dobrana w odpowiednim kolorze do okresu liturgicznego, w której sprawuje on Mszę Świętą.

DALMATYKA – szata noszona podczas liturgii przez diakona, zakładana na albę i stułę. Dalmatyka jest znakiem urzędu, zaszczytu diakona usługującego Chrystusowi Eucharystycznemu.

KAPA – jest to długa wierzchnia peleryna, którą kapłan nakłada podczas nabożeństw.

WELON – okrywa on ramiona kapłana podczas błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.

LAWATERZ – naczynie w kształcie dzbanka, używane podczas obrzędu lavabo w czasie przygotowania darów. Do lawaterza używa się również tacki, którą inaczej nazywa się miednicą.

LAVABO – obrzęd obmycia rąk przez kapłana po przygotowaniu darów ofiarnych.

AMPUŁKI – dwa dzbanuszki, w których do ołtarza przynosi się wodę i wino jako dary ofiarne.

CYBORIUM – czyli puszka, jest naczyniem podobnym do kielicha, tyle że posiada przykrywkę i służy do przechowywania Chleba eucharystycznego w tabernakulum.

MONSTRANCJA – zwykle bogato zdobiona, w niej wystawia się Najświętszy Sakrament podczas adoracji lub procesji eucharystycznej.

KUSTODIA – naczynie, które oprócz cyborium znajduje się w tabernakulum i służy do przechowywania dużej Hostii, przeznaczonej do publicznej adoracji.

MELCHIZEDECH – specjalny, wyjmowany uchwyt przypominający kształtem księżyc, za pomocą którego Hostię można odpowiednio umocować w kustodii lub w monstrancji.

TRYBULARZ – inaczej kadzielnica. Naczynie służące do wykonywania okadzenia podczas liturgii. Trybularz wykorzystywany jest przede wszystkim podczas adoracji Najświętszego sakramentu i uroczystych Mszy Świętych. W trybularzu znajdują się węgielki, które kapłan posypuje kadzidłem.

TURYFERARIUSZ – ministrant niosący trybularz i opiekujący się nim podczas liturgii.

NAWIKULA – inaczej łódka. Znajduje się w niej kadzidło (zasypka, którą dosypuje się do trybularza na rozżarzone węgielki).

NAWIKULARIUSZ – ministrant niosący i troszczący się o nawikule (łódkę) z kadzidłem podczas obrzędów liturgicznych.

KRUCYFERARIUSZ – ministrant niosący podczas procesji liturgicznych krzyż.

AKOLITKI – świece niesione przez dwóch ministrantów obok krzyża podczas procesji. Są używane również podczas czytania Ewangelii oraz liturgii Eucharystycznej.

TABERNAKULUM – miejsce przechowywania cyborium z konsekrowanymi komunikantami i kustodii z Hostią. Celem przechowywania Eucharystii jest adorowanie Chrystusa prywatnie lub zbiorowo, a także udzielanie Komunii Świętej poza Mszą Święta. Jest to miejsce dostojne, zwykle przyozdobione. Znakiem obecności Eucharystii w tabernakulum są płonące wieczne lampki koloru czerwonego.

BURSA – sztywna torebka z tkaniny, paskiem do zawieszenia na szyi; służy do przenoszenia przez kapłana w niej naczynia z Komunią i olejami świętymi dla chorych.

PIUSKA - mała, okrągła czapeczka, noszona przez duchownych katolickich na szczycie głowy. Zasadniczo purpurowa dla biskupów, różowa dla arcybiskupów nuncjuszy (deseń mora), czerwona dla kardynałów, biała dla papieża. Piuski noszą również niektóre zakony w kolorach określonych przez konstytucje zakonne; dawniej nosili również duchowni diecezjalni. Prawo noszenia piuski mają również opaci klasztorów.

MITRA – uroczyste nakrycie głowy biskupa, kardynała, papieża. Składa się z dwóch trójkątów połączonych opaską.

PASCHAŁ - to duża woskowa świeca (z wosku pszczelego), którą zapala się w wigilię paschalną i ustawia w centrum prezbiterium lub obok ambony na czas Okresu wielkanocnego. Jest symbolem zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa.

ASPERSJA – pokropienie wiernych wodą święconą na początku Mszy niedzielnej zamiast aktu pokuty jako przypomnienie chrztu i na znak odrzucenia zła, a wyboru dobra.

ABSOLUCJA – rozgrzeszenie udzielane przez kapłana podczas spowiedzi świętej.

BALDACHIM – zadaszenie noszone podczas procesji eucharystycznych nad Najświętszym Sakramentem.

SUTANNA – strój duchownych, długa, sięgająca do kostek suknia z niskim, stojącym kołnierzykiem, zapinana z przodu na rząd małych guzików. Kapłani noszą sutanny koloru czarnego, biskupi fioletowego, kardynałowie czerwonego, papież białego. Nadto niektórzy kapłani (kanonicy, prałaci) mają przywileje noszenia sutanny filetowej bądź z fioletowymi dodatkami (pas, mucet).

AKLAMACJA – część liturgii słowa wykonywana przed odczytaniem Ewangelii. Jest ona przygotowaniem do wysłuchania słowa Bożego (np. śpiewanie ,,Alleluja, Alleluja…”).

ADORACJA – oddawanie czci Panu Bogu, uwielbienie, hołd.

AMBONA – miejsce, przy którym odbywa się liturgia słowa, z którego głosi się słowo Boże.

ANTYFONA – werset często zaczerpnięty z Psalmów lub innych ksiąg Pisma Świętego. Antyfony zwykle podkreślają obchodzone właśnie święto liturgiczne lub bieżące czytania biblijne.

CELEBRANS – kapłan sprawujący Mszę Świętą.

CREDO – wyznanie wiary.

EUCHARYSTIA – dziękczynienie (Msza Święta), a także Najświętszy Sakrament – Ciało Pańskie rozdzielane wiernym podczas Mszy Świętej i przechowywane w tabernakulum.

HOMILIA – objaśnienie tekstów z Biblii podczas Mszy Świętej. Można też nazwać tak kazanie.

PREZBITERIUM - przestrzeń kościoła przeznaczona dla duchowieństwa oraz służby liturgicznej (m.in. ministrantów). Zwykle jest wydzielone od reszty świątyni podwyższeniem, balustradą lub łukiem tęczowym i wyodrębniające się wizualnie z bryły kościoła. Nazwa pochodzi od słowa prezbiter - ksiądz. W prezbiterium znajduje się ołtarz główny.

PREFACJA - (łac. praefatio - przedmowa) w niektórych Kościołach chrześcijańskich, np. Kościele rzymskokatolickim, hymn dziękczynny odmawiany lub śpiewany w każdej mszy po Lavabo, jako wstęp do kanonu mszalnego. Składa sie z czterech części:
• I: Dialog Wstępny (dialog kapłana z wiernymi)
• II: Formuła Otwierająca (Zaprawdę godne to i sprawiedliwe...)
• III: Część Główna (wychwala czyny Boga - w każdej prefacji inna)
• IV: Formuła Końcowa (prowadząca do aklamacji Święty, święty...)

SEDILE – siedzenia dla celebransa i usługujących, znajdują się w pobliżu ambony i ołtarza. Znajdują się w prezbiterium. Siedzenia te przypominają zwykle tron, szczególnie siedzenie celebransa.

DOKSOLOGIA – krótki pochwalny hymn na cześć Boga w Trójcy Jedynego.

EPIKLEZA - W anaforze kanonu mszalnego, epikleza jest modlitwą błagalną, aby Duch Święty zstąpił na dary ofiarne i przemienił je w Ciało i Krew Chrystusa dla duchowego pożytku tych, którzy je przyjmują.

8. Pozdrowienie ministranckie.

Ministrant: Króluj nam Chryste.
Kapłan: Zawsze i wszędzie.

9. Hymn Ministrancki.

1. Króluj nam Chryste, zawsze i wszędzie,
to nasze rycerskie hasło.
Ono nas zawsze prowadzić będzie
I świecić jak słońce jasno.

2. Naprzód przebojem młodzi rycerze,
Do walki z grzechem swej duszy.
Wodzem nam Jezus w hostii ukryty,
Z nim w bój nasz zastęp wyruszy.

3. Pójdziemy naprzód, naprzód radośnie,
Podnosząc w górę swe czoła.
Przed nami życie rozkwita w wiośnie,
Odważnie, bo Jezus woła.

Kliknij na poniższą ikonę aby go odsłuchać
[link widoczny dla zalogowanych]

10. Modlitwa ministranta:

PRZED MSZĄ ŚWIĘTĄ
po znaku krzyża, wszyscy ministranci mówią:
BOŻE, KTÓREMU SŁUŻYĆ ZNACZY KRÓLOWAĆ. SPRAW, ABY CAŁE MOJE ŻYCIE BYŁO WIERNĄ SŁUŻBĄ W TWOJEJ ŚWIĘTEJ SPRAWIE. PRZEZ CHRYSTUSA PANA NASZEGO. AMEN.

następnie starszy ministrant mówi:
ŚW. DOMINIKU SAVIO
wszyscy ministranci odpowiadają:
MÓDL SIĘ ZA NAMI.
starszy ministrant mówi:
KRÓLUJ NAM CHRYSTE
wszyscy ministranci odpowiadają:
ZAWSZE I WSZĘDZIE.

PO MSZY ŚWIĘTEJ
po słowach kapłana ,,BOGU NIECH BĘDĄ DZIĘKI", wszyscy ministranci mówią:
PANIE JEZU CHRYSTE, DZIĘKUJĘ CI ZA ŁASKĘ, IŻ TAK BLISKO MOGŁEM BYĆ CIEBIE I W PRZENAJŚWIĘTSZEJ HOSTII OGLĄDAĆ CIEBIE. POMÓŻ MI, ABYM W KAŻDYM DNIU ŚWIADCZYŁ O TOBIE.
AMEN.

następnie starszy ministrant mówi:
ŚW. DOMINIKU SAVIO
wszyscy ministranci odpowiadają:
MÓDL SIĘ ZA NAMI.
starszy ministrant mówi:
KRÓLUJ NAM CHRYSTE
wszyscy ministranci odpowiadają:
ZAWSZE I WSZĘDZIE.

11. Nabożeństwa liturgiczne:

* Nabożeństwo Różańcowe
* Nabożeństwo Słowa Bożego
* Procesja błagalna
* Nabożeństwo czerwcowe
* Nabożeństwo pokutne
* Nabożeństwo dzieci przy żłóbku
* Nabożeństwo powołaniowe
* Nabożeństwo w intencji Ojca Świętego
* Droga Krzyżowa
* Nieszpory
* Nabożeństwo majowe
* Nowenna do Matki Bożej Nieustającej Pomocy
* Nabożeństwo pierwszopiątkowe
* Nabożeństwo do Serca Pana Jezusa
* Nabożeństwo dla chorych

12. Najważniejsze księgi liturgiczne.

EWANGELIARZ – jest to najważniejsza księga, w której znajdują się fragmenty Ewangelii odczytywane podczas Mszy Świętej.

LEKCJONARZ – zawiera teksty czytań biblijnych, psalmy responsoryjne, aklamacje przed Ewangelią oraz Ewangelie.

Mamy następujące tomy lekcjonarza:
I – okres Adwentu i Narodzenia Pańskiego
II – okres Wielkiego Postu i Wielkanocy
III – okres zwykły (od 1 do 11 tygodnia)
IV – okres zwykły (od 12 do 23 tygodnia)
V – okres zwykły (od 24 do 34 tygodnia)
VI – czytania w Mszach o świętych
VII – czytania w Mszach obrzędowych, okolicznościowych i wotywnych oraz czytania w Mszach za zmarłych.

MSZAŁ – zawiera teksty stałe i zmienne Mszy Świętej oraz przepisy dotyczące jej sprawowania.

Układ Mszału jest zgodny z tradycją:
a) wstęp, na który składa się Ogólne wprowadzenie do Mszału rzymskiego, wprowadzenie do kalendarza liturgicznego i sam kalendarz,
b) teksty własne na poszczególne okresy roku kościelnego (proporium de tempore),
c) teksty stałe (ordinarium missae),
d) teksty własne o świętych (proprium de sanctis),
e) teksty wspólne o świętych (communia),
f) teksty wotywne, w różnych potrzebach i za zmarłych.

Szczegółowy podział:
a) liturgia słowa,
b) liturgia eucharystyczna,
c) prefacje czytane (l-90),
d) prefacje śpiewane (l-90),
e) modlitwy eucharystyczne (I, II, III, IV, V),
f) modlitwy eucharystyczne o tajemnicy pojednania (I, II),
g) modlitwy eucharystyczne w Mszach z udziałem dzieci (I, II, III),
h) obrzęd Komunii,
i) obrzęd zakończenia,
j) obrzędy Mszy Świętej bez ludu,
k) uroczyste błogosławieństwo,
l) formularze Mszy własnych o świętych,
m) Msze wspólne (np. o wielu pasterzach),
n) Msze obrzędowe (np. za nowożeńców),
o) Msze w różnych potrzebach (np. w czasie wojny),
p) Msze wotywne (np. o Duchu Świętym),
q) Msze za zmarłych.

13. Postawy i gesty w liturgii.

Postawy i gesty w liturgii mają swoją symbolikę. Samo ciało ludzkie ma swoją wymowę w liturgii.
Ogólne Wprowadzenie do Mszału zwraca uwagą na to, iż "jednakowa postawa ciała, którą powinni zachować wszyscy uczestnicy liturgii, jest znakiem wspólnoty i jedności zgromadzenia, wyraża bowiem, a zarazem wywiera wpływ na myśli i uczucia uczestników" (nr 20).

Jak zewnętrzne zachowanie się człowieka wynika zawsze z wewnętrznego usposobienia, tak również w liturgii zewnętrzne wykonywanie pewnych gestów jest przejawem przeżyć wewnętrznych. I z drugiej strony: przyjmowanie zewnętrznych postaw potrzebne jest dla obudzenia i rozwijania w sobie wewnętrznego kultu Boga. Kult bowiem ze swej natury ma charakter całościowy; to znaczy dotyczy tak wnętrza człowieka, jak i jego ciała. Ludzie praktykują pewne gesty dla głębszego i żywszego zajmowania się sprawami Bożymi. Tak jak ludzie okazują sobie miłość i uczucia za pomocą gestów; tak w liturgii; postawy i gesty są znakami miłości do Boga. Dlatego tak ważne jest, by były zachowywane i wykonywane z czułą starannością, czcią i skupieniem. Dotyczy to zwłaszcza nas - sług Ołtarza, z których wzór ma czerpać całe zgromadzenie liturgiczne.

Czym różni się postawa od gestu? Postawa dotyczy układu całego ciała, gest zaś jego części: najczęściej głowy lub rąk.

Postawy liturgiczne:

Postawa stojąca

Postawa klęcząca

Postawa siedząca

Leżenie krzyżem

Procesja

Pokłon

Gesty liturgiczne:

Podnoszenie oczu

Pocałunek pokoju

Znak pokoju

Nałożenie rąk

Rozłożenie rąk

Złożenie rąk

Bicie się w piersi

Obmycie rąk

Znak krzyża

1. Poruszanie się przy ołtarzu.
Trzeba pamiętać, że podczas liturgii należy poruszać się spokojnie, chodzić równym krokiem. Nie wolno być opieszałym, ślamazarnym. Służymy przecież samemu Chrystusowi. Wykonujemy tylko niezbędne przejścia, dlatego konieczne jest właściwe rozmieszczenie ministrantów w prezbiterium.
PODCZAS MSZY NIE WYCHODZIMY np. DO ZAKRYSTII !!! WSZYSTKIE SWOJE POTRZEBY ZAŁATWIAMY PRZED MSZĄ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

2. Postawa stojąca.
Stojąc przy ołtarzu, nie chwiejemy się, NIE ODWRACAMY SIĘ, STOIMY PROSTO I W CISZY. Postawę stojącą zachowujemy w następujących sytuacjach:
- od początku Mszy Świętej aż do oracji włącznie,
- od śpiewu Alleluja przed Ewangelią aż do zakończenia Ewangelii,
- podczas Wyznania wiary i modlitwy powszechnej,
- od wezwania kapłana ,,Módlcie się, aby moją i waszą ofiarę…”, poprzez całą prefację aż do ,, Święty, Święty” włącznie,
- począwszy od ,,Oto wielka tajemnica wiary” aż do ,,Baranku Boży”,
- podczas modlitwy po Komunii Świętej i obrzędów zakończenia.
Stojąca podczas akcji liturgicznej wyrażamy godność i radość dzieci Bożych oraz gotowość do służby i ofiary.

3. Postawa siedząca.
W czasie siedzenia nie garbimy się, nie rozglądamy się, dłonie powinny spoczywać na kolanach. Podczas liturgii siedzimy w następujących momentach:
- w czasie czytań mszalnych, psalmu responsoryjnego, kazania,
- w czasie przygotowania darów ofiarnych, również podczas procesji z darami; wtedy służą tylko ministranci z Pierwszej Pary, akolici i ewentualnie ceremoniarz.
-podczas rozdawania Komunii Świętej (z wyjątkiem tych ministrantów, którzy trzymają patenę),
- w czasie ogłoszeń parafialnych.
Siedzenie jest postawą spoczynku, gotowości słuchania i rozmyślania, medytacji.

4. Postawa klęcząca.
Jeżeli klęcząc nic nie trzymamy, ręce powinniśmy mieć złożone.
Klęczymy podczas:
- przeistoczenia (po ,, Święty, Święty…”)
- ukazania konsekrowanej Hostii, na słowa ,,Oto Baranek Boży…”,
- przyjmowania Komunii Świętej,
- wystawienia Najświętszego Sakramentu.
Klęczenie wyraża postawę czci i adoracji.

5. Przyklękanie.
Przyklękamy zawsze na prawe kolano, dotykając nim posadzki. Przyklękanie, podobnie jak postawa klęcząca, jest znakiem czci, uwielbienia, adoracji. Gest ten mówi, że uniżam się przed Panem Bogiem, przed Jego majestatem. Dlatego w kościele przyklękamy przed tabernakulum.

6. Złożenie rąk.
Każdy ministrant, który nie trzyma lub nie niesie jakiegoś określonego przedmiotu używanego w liturgii, powinien mieć ręce złożone. Aby to było poprawne, ręce trzymamy na wysokości piersi i zawsze skierowane ku górze.

7. Skłon głowy.
Skłaniam głowę, kiedy przynoszę coś kapłanowi, np. podczas przygotowania darów ofiarnych.
Skłon głowy jest znakiem szacunku i uprzejmości.

14. Kiedy wchodzę do kościoła:

1. Pokazuję, że jestem ochrzczony: końce palców zanurzam w wodzie święconej i czynię znak krzyża świętego!
Przy moim chrzcie kapłan trzykrotnie polał wodą moją głowę w znaku krzyża.
Powiedział przy tym:
"nn", ja ciebie chrzczę w imię Ojca i syna i Ducha Świętego" ("nn" to twoje imię).
Przez chrzest Święty stałem się:
- dzieckiem Boga,
- chrześcijaninem,
- członkiem wspólnoty Kościoła świętego.
Znak krzyża uczyniony wodą święconą przy wejściu do kościoła, powinien przypominać mi o tym, że jestem ochrzczony.

2. Zanim zajmę miejsce w kościele, albo udam się do zakrystii, przyklękam przed tabernakulum!
- Tabernakulum to szafka stojąca na środku ołtarza przyściennego, na osobnej podstawie w pobliżu ołtarza głównego lub w osobnej kaplicy.
- Tabernakulum służy do przechowywania Najświętszego Sakramentu, czyli Świętych Hostii!
- Wieczna lampka wskazuje, że w tabernakulum znajduje się Najświętszy Sakrament.
- W Najświętszym Sakramencie jest rzeczywiście obecny Jezus Chrystus. W tym Świętym Chlebie jest On tu obecny dla nas!

15. Kolory szat liturgicznych.

[link widoczny dla zalogowanych]
BIAŁY - światło, radość, czystość, nastrój świąteczny

używany jest:
 w okresie Narodzenia Pańskiego,
 w okresie Wielkanocy,
 w święta i wspomnienia Chrystusa Pana, z wyjątkiem tych, które Jego Męki,
 w święta i wspomnienia Najświętszej Maryi Panny,
 w święta i wspomnienia Aniołów oraz Świętych, którzy nie byli męczennikami,
 w uroczystość Wszystkich Świętych (1 listopada),
 w uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela (24 czerwca),
 w święto św. Jana Ewangelisty ( 27 grudnia),
 w święto Nawrócenia św. Pawła (25 stycznia).
_____________________________________________________________

[link widoczny dla zalogowanych]
CZERWONY - męczeństwo, ogień, krew

używany jest:
 w Mszach ku czci Męki Pańskiej,
 w Niedzielę Męki Pańskiej – Niedziela Palmowa,
 w Wielki Piątek,
 w święta Krzyża Świętego,
 w Niedzielę Zesłania Ducha Świętego,
 w główne święta Apostołów Ewangelistów,
 w dni wspomnienia świętych męczenników.

_____________________________________________________________

[link widoczny dla zalogowanych]
FIOLETOWY - pokuta, skrucha, pokora, żałoba

używany jest:
 w okresie Adwentu,
 w okresie Wielkiego Postu,
 w Mszach pogrzebowych,
 w Mszach za zmarłych.

_____________________________________________________________

[link widoczny dla zalogowanych]
ZIELONY - nadzieja, sprawiedliwość, odrodzenie duchowe, życie

używany jest:
 w ciągu roku (tak zwanym okresie zwykłym)
_____________________________________________________________

[link widoczny dla zalogowanych]
RÓŻOWY - radość zbliżających się świąt Bożego Narodzenia i Wielkanocy. (Radość w śród smutku)

używany jest:
 w III niedzielę Adwentu (niedziela Gaudete),
 w IV niedzielę Wielkiego Postu (niedziela Laetare).

[link widoczny dla zalogowanych]
Można również spotkać kolor złoty, który używany jest w zastępstwie białego i oznacza charakter liturgii. Kolor ten używany jest w ważniejsze uroczystości.

W liturgii używane są również kolory szat liturgicznych takie jak:

[link widoczny dla zalogowanych]
-NIEBIESKI - kolor Maryjny; używany we wspomnienia Maryji Panny

[link widoczny dla zalogowanych]
- CZARNY - symbol żałoby; używany tylko i wyłącznie podczas pogrzebów

16. Kiedy używamy i jak, dzwonków oraz gongu podczas liturgii.

Dzwonki zwracają uwagę uczestnikom liturgii na coś szczególnego i ważnego. podczas Mszy Świętej używamy w następujących momentach:

Druga para wychodzi z ławki gdy zaczynamy śpiewać ,,Święty, Święty…”

ZAPOWIEDŹ PRZEISTOCZENIA
- gdy kapłan po modlitwie (np. ,,Zaprawdę Święty jesteś Boże, Źródło wszelkiej Świętości…”) , podczas której trzyma ręce wyciągnięte nad kielichem, składa ręce nad tymże kielichem; DZWONIMY DZWONKAMI 3X.

PODNIESIENIE
- podczas podniesienia Hostii Świętej; UDERZAMY W GONG 3x.
- podczas przyklęknięcia kapłana po podniesieniu Hostii Świętej; DZWONIMY DZWONKAMI 2x.
- podczas podniesienia kielicha; UDERZAMY W GONG 3x.
- po podniesieniu kielicha, gdy kapłan przyklęka; DZWONIMY DZWONKAMI 3x.

(czyli schemat dzwonienia dzwonkami na ,,Święty, Święty…” wygląda tak: 3-2-3)
(czyli schemat uderzania w gong na ,,Święty, Święty…” wygląda tak: 3 i 3)

Druga para wychodzi z ławki gdy zaczynamy śpiewać ,,Baranku Boży…

ZAPOWIEDŹ KOMUNII ŚWIĘTEJ
- bezpośrednio po zakończeniu recytacji lub śpiewu ,,Baranku Boży…, Obdarz Nas Pokojem”; DZWONIMY DZWONKAMI 3x.
- gdy ostatni kapłan przyklęka przed zamknięciem tabernakulum; DZWONIMY DZWONKAMI 3x kręcąc nadgarstkami oraz bezpośrednio po tym machając w górę i dół również 3x.

PODCZAS WYSTAWIENIA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU

- gdy zaczynamy śpiewać ,,Przed tak Wielkim Sakramentem…” zaczynamy dzwonić i kończymy na koniec pieśni.
- gdy kapłan błogosławi Najświętszym Sakramentem; UDERZAMY W GONG 3x.
- gdy zaczynamy śpiewać ,, O Zbawcza Hostio…” zaczynamy dzwonić i kończymy na koniec pieśni.
gdy kapłan przyklęka przed zamknięciem tabernakulum; DZWONIMY DZWONKAMI 3x kręcąc nadgarstkami oraz bezpośrednio po tym machając w górę i dół również 3x.

17. Ołtarz oraz to co do niego należy.

* Ołtarz
Ołtarz jest miejscem sprawowania Najświętszej Ofiary i stołem Świętej Uczty.
* Krzyż Na ołtarzu albo w jego pobliżu zawsze stoi krzyż. We mszy świętej świętujemy pamiątkę śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. O tym ma nam właśnie przypominać krzyż - znak zwycięstwa Chrystusa i Jego największej miłości. Pamiętaj o słowach Jezusa z Ostatniej Wieczerzy:
"To jest moje Ciało, które za waz będzie wydane".
"To jest moja Krew, która za was będzie wylana".
* Obrus ołtarzowy
Ponieważ ołtarz jest świętym Stołem Pana, na którym sprawuje się Ucztę Paschalną, czyli Mszę świętą, dlatego leży na nim także obrus. Nazywamy go obrusem ołtarzowym.
* Świece i kwiaty
Świece i kwiaty stojące na ołtarzu pokazuję nam, że Msza święta powinna być uroczystym Świętem. W okresie Adwentu i Wielkiego Postu na ołtarzu nie powinny stać żadne kwiaty.
* Podczas przygotowania darów ofiarnych
Przygotowywany jest ołtarz dla Świętej Uczty. Kapłanowi pomagają w tym ministranci:
- Przynoszą kielich i to, co do niego należy.
- Przynoszą chleb, wino i wodę.
- Pomagają przy obmyciu rąk.
*Mszał

18. Jak uczestniczymy w liturgii Słowa?

* Z otwartymi uszami!
Słuchaj, gdy lektor czyta Lekcję!
Słuchaj, gdy kapłan lub diakon obwieszcza Ewangelię!
Słuchaj, także wtedy, gdy nic nie rozumiesz!

* Przez nasze odpowiedzi:
- Po I czytaniu Śpiewamy refren psalmu responsoryjnego
- Przed Ewangelią Przyłączamy się do śpiewu Alleluja
- Po kazaniu Wyznajemy naszą wiarę odmawiając "Wierzę w Jednego Boga" (Credo); bierzemy udział w wezwaniach modlitwy wiernych.

19. Podstawowa zasada dotycząca przyjmowania Komunii Świętej.

Nie przyjmuję nigdy Komunii świętej:- tylko dlatego, ponieważ inni, nawet wszyscy do niej przystępują!
- albo gdy kłócisz się z kimś i nie jesteś gotów pojednać się z kimś!
- albo gdy przyjmując Komunię świętą, nie myślisz, albo działasz automatycznie!

Bezmyślność
Jest najgorszą rzeczą podczas przystępowania do Komunii świętej.

Komunia (słowo łacińskie znaczy wspólnota)
Gdy przystępujesz do Komunii świętej, wówczas pomyśl, że w Świętym Chlebie Chrystus pragnie w szczególny sposób siebie nam podarować:
"To jest Ciało moje, które za was będzie wydane"!

Przyjęcie Komunii świętej znaczy:
- Jestem na nowo we wspólnocie z Chrystusem!
- Jestem we wspólnocie ze wszystkimi chrześcijanami, którzy razem ze mną przystępują do Komunii świętej!

Kiedy przyjąłeś Komunię świętą, wtedy:
- Usiądź na swoim miejscu,
- Nie rozglądaj się jednak wokoło po kościele!
- Nie rozmawiaj z sąsiadem!
- Patrz przed siebie i módl się przez chwilę w milczeniu do Jezusa Chrystusa:

* DZIĘKUJ JEZUSOWI, że On przyszedł do ciebie i że On daje ci siłę do wierzenia i kochania bliźniego!

* PROŚ za tych, których kochasz (rodziców, krewnych, przyjaciół) za ludzi znajdujących się w potrzebie (chorych, samotnych, głodnych), za tych, dla których musisz być lepszy.

* MOŻESZ TAKŻE MODLIĆ SIĘ ZA SIEBIE: powiedzieć Jezusowi, do czego szczególnie ma On udzielić ci siły i wytrwałości.

20. Rysunki przedstawiające prawidłowe obmycie rak kapłanowi:

[link widoczny dla zalogowanych]
Ministrant z lawaterzem i miednicą stoi zawsze po prawej stronie zaś ministrant z ręczniczkiem stoi zawsze po lewej stronie.

21. Jak prawidłowo ministrant powinien trzymać kielich:
[link widoczny dla zalogowanych]
Ministrant trzyma lewą ręką ,,nóżkę’’ kielicha, zaś prawą ,,kładzie’’ na korporale.

22. Schemat prawidłowego rozkładania korporału na ołtarzu:

[link widoczny dla zalogowanych]

23. Puryfikacja:
[link widoczny dla zalogowanych]
PURYFIKACJA - (tzw. zmywanie) – czynność obmycia kielicha i pateny, czasem także puszki (cyborium) z okruszków hostii po udzieleniu jej wiernym. Puryfikacji może dokonywać kapłan lub diakon. Do puryfikacji używa się najczęściej wody, rzadziej wina oraz puryfikaterza (ręczniczka służącego do wycierania kielicha).
Do puryfikacji ministrant podchodzi z ampułką, w której znajduje się woda. Gdy ksiądz wyciągnie kielich w stronę ministranta wlewamy wodę aż do momentu w którym ksiądz da znak – lekko podnosząc kielich.

24. Poznanie funkcji akolity.

Ministrant światła musi kroczyć i stać prosto jak świeca. Obaj ministranci niosący akolitki powinni być równego wzrostu i trzymać je z boku, żeby lepiej widzieć i żeby nie przeszkadzały w chodzeniu. Ministranci światła niosą akolitki na zewnątrz, a więc prawy trzyma akolitę po prawej stronie, lewy zaś po lewej stronie.
- Ministranci niosący akolitki nie przyklękają -
[link widoczny dla zalogowanych]---------[link widoczny dla zalogowanych]

Akolitek podczas Mszy Świętej używamy w następujących momentach:

a) Obrzędy wstępne:
* procesja na wyjście (akolitki stawiamy przed ołtarzem)

b) Liturgia słowa:
* Ewangelia (ministranci wychodzą podczas śpiewu ,,Alleluja…”, biorą akolitki z pod ołtarza i udają się pod ambone, przy której będzie głoszona Ewangelia)
* Homilia (ministranci stawiają akolitki przy ambonie, przy której głoszona będzie Homilia. Jeżeli Homilia głoszona będzie przy ołtarzu lub na kościele, akolitki stawiamy przed ołtarzem)
* Modlitwa powszechna (na trzecim wezwaniu ,,Ciebie prosimy…”, mniej więcej równo z Pierwszą parą, ministranci wychodzą po akolitki, ale tylko wtedy gdy po Homilii zostały one pod amboną, biorą je i odstawiają pod ołtarz. UWAGA jeżeli zaś jest przewidziana procesja z darami, to ministranci po zabraniu akolitek z pod ambony udają się pod ołtarz tam robią skłon głowy, a następnie idą w stronę głównego wyjścia i ustawiają się przed pierwszą osobą niosącą dary. Po zakończeniu procesji odstawiają akolitki pod ołtarz.)

c) Obrzędy Komunii:
* ,,Panie nie jestem godzień…” (po tych słowach ministranci idą po akolitki, biorą je i rozchodzą się na dwie strony, jeden na lewo, drugi na prawo. Stają na wysokości ściany bocznej.)
* Po Komunii (kiedy już ostatni ksiądz skończy rozdawać Komunię i kieruje się w kierunku tabernakulum, ministranci w tym momencie równocześnie idą w kierunku ołtarza, przy którym to zostawiają akolitki.)

d) Obrzędy zakończenia:
* Pozdrowienie i błogosławieństwo (na słowa ,,Pan z Wami…”, ministranci idą po akolitki, które stoją pod ołtarzem, biorą je i następnie po rozesłaniu wraz z resztą ministrantów i księdzem udają się do zakrystii.)

[link widoczny dla zalogowanych]
Ministranci światła podczas Ewangelii powinni być tak ustawieni by nie zasłaniać czytającego, ale równocześnie tak, aby nie byli w zbyt dużej odległości od ambonki.
Wszyscy członkowie zespołu liturgicznego podczas proklamacji Ewangelii powinni zwrócić się twarzą w kierunku Ewangelii.
Zwrócenie się twarzą w kierunku czytającego Ewangelię jest znakiem szacunku, a także wiary i otwarcia się na głoszone słowo.

25. Poznanie funkcji turyferariusza i nawikulariusza

Przejdźmy do bardzo konkretnej rzeczy, jaką jest kadzidło. Trzeba poprawnie nauczyć się czterech czynności: umiejętność noszenia kadzielnicy w procesji, podawanie kadzielnicy do zasypania, przekazania jej kapłanowi oraz ceremoniarzowi jak i samego okadzenia. Czynności te należy wykonywać pięknie i poprawnie.

a) niesienie trybularza w procesji
[link widoczny dla zalogowanych]

b) turyferariusz musi zawsze pamiętać żeby kołysząc
kadzielnicą, nie kołysał się równocześnie sam,
lecz zachował przy tym spokojną postawę
[link widoczny dla zalogowanych]

Równocześnie z pełniącym służbę do kadzielnicy turyferariuszem powinien być ministrant pełniący funkcję nawikulariusza – noszący łódkę z kadzidłem (pachnącą zasypką).
ILEKROĆ IDĄ RAZEM W PROCESJI TO TURYFERARIUSZ IDZIE PO PRAWEJ STRONIE, A NAWIKULARIUSZ PO LEWEJ. We wszystkich procesjach bez Najświętszego sakramentu turyferariusz z nawikulariuszem idą na czele procesji przed krzyżem. Turferariusz trzyma trybularz zawsze w lewej ręce w ten sposób, że witkę górnej części trybularza trzyma na 2 palcach (wskazującym i dużym). Witkę łańcuszka pokrywy trybularza trzyma na kciuku, tak że łańcuszek przechodzi między palcami trzymającymi witkę pokrywy trybularza. Turyferariusz kciukiem reguluje wysokość pokrywy trybularza.
W czasie procesji oraz wtedy, gdy stoją – turyferariusz trzyma trybularz, tak jak i nawikulariusz łódkę, w lewej ręcę a prawą trzyma na piersi. (rys. a)
JEŻELI TURYFERARIUSZ JAK I NAWIKULARIUSZ PRZYCHODZĄ DO OŁTARZA I ODCHODZĄ OD OŁTARZA NIE W PROCESJI TO NAJPIERW IDZIE NAWIKULARIUSZ A ZA NIM TURYFERARIUSZ.
[link widoczny dla zalogowanych]

c) zasypanie trybularza kadzidłem
[link widoczny dla zalogowanych]===========[link widoczny dla zalogowanych]

Turyferariusz trzyma trybularz lewą ręką za pierścień, przy czym kciukiem lewej ręki podciąga za oczko łańcuszka nakrywkę. Prawą ręką ujmuje łańcuszki tuż nad nakrywką i podnosi trybularz tak, aby kapłan mógł wygodnie nasypać kadzidła. PODNOSZĄC TRYBULARZ DO ZASYPANIA NIGDY NIE CHWYTA ZA JEGO PODSTAWĘ. JEST TO Z JEDNEJ STRONY NIE ESTETYCZNE, Z DRUGIEJ ZAŚ GROZI POPARZENIEM PONIEWAŻ KADZIELNICA JEST ROZGRZANIA OD OGNIA.

d) podawanie trybularza celebransowi, diakonowi lub ceremoniarzowi
[link widoczny dla zalogowanych]============[link widoczny dla zalogowanych]

O ile przy służbie Bożej są diakoni lub ceremoniarz, wówczas podaje się trybularz diakonowi lub ceremoniarzowi. Jeżeli zaś nie ma podczas liturgii diakona lub ceremoniarza trybularz
bezpośrednio podajesz celebransowi. Odbierasz trybularz od celebransa prawą ręką górną część trybularza (obie witki), lewą ręką chwytasz łańcuszki nad pokrywą, następnie opuszczasz dolną część trybularza, a górną przekłada do lewej ręki.

e) okadzenie
[link widoczny dla zalogowanych]===========[link widoczny dla zalogowanych]

Chodzi w tej chwili o samą umiejętność okadzenia ( odpowiednie uchwycenie łańcuszków, poprawne i piękne ruchy, właściwa ilość ,,rzutów’’ kadzielnicy).
- ukłon przed rozpoczęciem okadzenia,
- właściwe trzymanie trybularza (lekko uniesiona pokrywa, lewą ręką trzymamy pierścień i witkę na wysokości piersi, prawą chwytamy troszeczkę ponad pokrywą,
- okadzenie (lewa ręka pozostaje bez ruchu na wysokości piersi, okadzamy prawą ręką wykonując odpowiednie ruchy kadzielnicą w stronę osoby lub rzeczy, które okadzamy. Czynimy to lekko i swobodnie. Po każdym ,,rzucie’’ kadzielnica uderza o łańcuszki. Większość okadzeń wykonuje biskup lub kapłan. Ministrant okadza Najświętszy Sakrament, kapłana i lud. W czasie podniesienia wykonujemy trzy po trzy ,,rzuty’’ trybularza, dwoma ,,rzutami’’ powtórzonymi trzykrotnie okadzamy celebransa. Podobnie okadzamy lud.

JAK PRZEBIEGA OKADZENIE PODCZAS MSZY ŚWIĘTEJ. KIEDY UŻYWANY JEST TRYBULARZ

I – Nałożenie kadzidła w zakrystii przez głównego celebransa.

II – Procesja wejścia (kadzielnica idzie na samym czele procesji, by okadzać niesiony na początku krzyż), dojście do ołtarza, nałożenie kadzidła i okadzenie całego ołtarza wokół.

III – Następny moment, kiedy potrzebny jest trybularz i kadzidło, to okadzenie Ewangeliarza. zasypanie kadzidła odbywa się przy sedile, czyli w miejscu przewodniczenia celebransa, które znajduje się w pobliżu ołtarza i ambony. Następnie turyferariusz lub ceremoniarz (o ile jest obecny) udaje się w pobliże ambony, aby kapłan, który ma okadzać Ewangeliarz miał łatwy dostep do trybularza. Podczas odczytywania Ewangelii turyferariusz stoi również w pobliżu czytającego.

IV - kolejny raz trybularz i kadzidło są potrzebne do okadzenia darów ofiarnych. Główny celebrans podobnie jak na początku Mszy Świętej okadza ołtarz wokoło, po uprzednim zasypaniu trybularza kadzidłem. Na końcu, jeżeli nie ma diakona lub ceremoniarza turyferariusz okadza księdza i lud.

V – Ostanie okadzenie podczas mszy Świętej następuje w momencie ukazania Świętych Postaci, kiedy inny ministrant uderza w gong. Wówczas okadzamy Najświętszy Sakrament: 3 razy po 3, z krótkimi odstępami.

26. Rok liturgiczny.
[link widoczny dla zalogowanych]
ADWENT – (z łaciny adwentus – przyjście). Okres liturgiczny rozpoczynający rok kościelny. Poprzedza Boże Narodzenie i przygotowuje nas na powtórne przyjście Zbawiciela u kresu wieków. radosne i ufne oczekiwanie rwa od 23 do 28 dni i obejmuje 4 kolejne niedziele. Podczas Adwentu sprawowane są roraty, czyli Msze Święte wotywne ku czci Najświętszej Maryi Panny (odprawiane wcześnie rano).

BOŻE NARODZENIE – w tym okresie wspominamy przyjście na świat Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Szczególnie swoją radość wyrażamy poprzez śpiew kolęd, przypominających nam to ważne wydarzenie. Rozpoczyna się również tzw. kolęda, czyli odwiedziny kapłanów w naszych rodzinnych domach.

WIELKI POST – to okres czterdziestu świętych dni przygotowujących nas do Wielkanocy. Rozpoczyna się Środą Popielcową. Podczas liturgii tego dnia posypuje się głowę popiołem, który symbolizuje przemijanie wszelkiego stworzenia., oczyszczenie i przyszłe zmartwychwstanie. Podczas Wielkiego Postu odprawiana jest droga Krzyżowa i Gorzkie Żale, które przypominają Mękę Pana Jezusa.

TRIDUUM PASCHALNE

Wielki Czwartek – w tym dniu odprawia się Mszę Wieczerzy pańskiej, która przypomina Ostatnią Wieczerzę Jezusa Chrystusa z Jego uczniami. To właśnie wtedy została ustanowiona Eucharystia i kapłaństwo. Jest to święto wszystkich prezbiterów i całej Liturgicznej Służby Ołtarza. Gdyby nie Eucharystia, nie byłoby także ministrantów ani lektorów. W tym dniu po Mszy Świętej Najświętszy Sakrament przenoszony jest do ,, Ciemnicy:.

Wielki Piątek – Dzień męki i śmierci Chrystusa na krzyżu. Podczas tego dnia ministranci wraz z lektorami adorują Najświętszy sakrament znajdujący się w ,,Ciemnicy”. Odprawiane są nabożeństwa Drogi Krzyżowej, natomiast w godzinach wieczornych gromadzą się linie wierni, aby brać udział w specjalnej liturgii wielkopiątkowej. W tym dniu nie odprawia się Mszy Świętej. Na zakończenie liturgii kapłan uroczyście przenosi Najświętszy Sakrament do grobu Pańskiego.

Wielka Sobota – dzień spoczynku Pana w grobie. Wieczorem odprawia się liturgię Wigilii Paschalnej. Wspaniałym obrzędem tej liturgii nocy Zmartwychwstania jest poświęcenie ognia i zapalenie od niego paschału – świecy wyobrażającej Chrystusa. Z paschałem wchodzi procesja do pogrążonego w ciemnościach kościoła, ukazując wiernym jak Chrystus – Światło – rozprasza noc grzechu. Podczas procesji śpiewany jest Exsultet. Rozbudowana jest również liturgia słowa oraz następuje odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych.

NIEDZIELA ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO– Wielkanoc jest najważniejszym świętem chrześcijańskim. Gdyby bowiem Chrystus nie zmartwychwstał, nie obchodzilibyśmy żadnych innych świąt, którymi w ciągu całego roku się cieszymy. Również każda niedziela jest wspomnieniem zmartwychwstania Pana Jezusa.

OKRES WIELKANOCNY – trwa od Niedzieli Zesłania Ducha Świętego.

OKRES ZWYKŁY – trwa on najdłużej ze wszystkich okresów (33 lub 34 tygodnie). W tym okresie używa się szat koloru zielonego.

27. Modlitwa eucharystyczna - składa się z 11 elementów:

1. Rozpoczynamy Modlitwę eucharystyczną wezwaniami wprowadzającymi.
Kapłan: Pan z wami!
Wierni: I z duchem twoim!
Kapłan: W górę serca!
Wierni: Wznosimy je do Pana!
Kapłan: Dzięki składamy Panu Bogu naszemu!
Wierni: Godnę to i sprawiedliwe!

2. Dziękujemy i wielbimy
Boga Ojca, za Jezusa Chrystusa i za wszystko , co On dla nas uczynił. Dlatego właśnie modlitwa ta nazywa się Modlitwą eucharystyczną .Greckie słowo "Eucharystia" znaczy "dziękczynienie".
.
3. Śpiewamy wspólnie
uwielbienie i chwałę Bogu w hymnie "Święty, Święty, Święty,".

4. Prosimy
aby dary chleba i wina stały się Ciałem i Krwią Jezusa Chrystusa. Równocześnie kapłan wyciąga ręce nad darami i czyni znak krzyża.

5. Centrum Modlitwy eucharystycznej stanowią słowa Chrystusa z Ostatniej Wieczerzy (Przeistoczenia):
"To jest Ciało moje, które za was będzie wydane". "To jest kielich Krwi mojej nowego i wiecznego przymierza, która za was będzie wylana. To czyńcie na moją pamiątkę."

6. Lud odpowiada:
"Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie, i oczekujemy Twego przyjścia w chwale".

7. Wspominamy
śmierć i zmartwychwstanie Pana Jezusa.

8. Modlimy się
modlitwą ofiarowania. Mówi ona, że Ofiara Chrystusa jest obecna wśród nas.

9. Prosimy
aby Bóg przez Komunię świętą zjednoczył wszystkich we wspólnocie z Chrystusem i wzajemnie ze sobą.

10. Razem z nami świętują- Wielka wspólnota Kościoła(papież, biskupi, kapłani, diakoni, wszyscy wierzący na całej ziemi),
- Święci w niebie(Najświętsza Maryja Panna, Apostołowie i wielu innych),
- Zmarli.

11. Kończymy Modlitwę eucharystyczną
słowami uwielbienia i chwały dla Pana Boga oraz potwierdzeniem przez "Amen" "Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie, Tobie Boże, Ojcze Wszechmogący, w jedności Ducha Świętego, wszelka cześć i chwała, przez wszystkie wieki, wieków Wierni: Amen.

28. Członkowie Zarządu naszej wspólnoty ministranckiej.

Nad całą wspólnotą ministrancką w naszej parafii czuwa wybrany dnia 5 września 2013 roku Zarząd Ministrantów, w którego skład wchodzą następujące osoby:

OPIEKUN MINISTRANTÓW – KS. TADEUSZ KICIŃSKI SDB

PREZES MINISTRANTÓW – PAWEŁ SZWĘCH

VICE PREZES – DAMIAN OSIEWSKI

CZŁONEK ZARZĄDY – KAROL KRÓL

CZŁONEK ZARZĄDU– DARIUSZ JAWOROWSKI

29. Struktura (przebieg) Mszy Świętej:

Msza św. składa się jak gdyby z dwóch częsci: z liturgii słowa i liturgii eucharystycznej; są one ze sobą tak ściśle złączone, że tworzą jeden akt kultu. W Mszy przygotowany jest stół słowa Bożego i Ciała Chrystusowego, z którego wierni otrzymują naukę i pokarm. Pozostałe obrzedy zaś otwierają lub kończą akcję liturgiczną.
( Wprowadzenie do Mszału, p. 28 )

1. OBRZĘDY WSTĘPNE:
I Wejście
II Pozdrowienie ołtarza i zgromadzonego ludu
III Akt pokuty
IV Panie, zmiłuj się nad nami
V Chwała na wysokości Bogu
VI Kolekta

2. LITURGIA SŁOWA:
I pierwsze czytanie
II Psalm responsoryjny
III drugie czytanie
IV ( Sekwencja )
V Aklamacja przed Ewangelią
VI Ewangelia
VII Homilia (kazanie)
VIII Wyznanie wiary
IX Modlitwa powszechna

3. LITURGIA EUCHARYSTYCZNA:
I Przygotowanie darów
* Procesja z darami
* Obmycie rąk (lavabo)
* Wezwanie do modlitwy i modlitwa nad darami

II Modlitwa eucharystyczna
* Dialog przed prefacją
* Prefacja
* Aklamacja (święty)
* Wspomnienie tajemnicy dnia
* Epikleza
* Opowiadanie o ustanowieniu i konsekracja
* Aklamacja po przeistoczeniu
* złożenie ofiary
* Modlitwy wstawiennicze
* Doksologia końcowa

III Obrzędy Komunii
* Modlitwa Pańska
* Obrzędy pokoju
* Baranku Boży
* Komunia Święta
* Modlitwa po Komunii

4. OBRZĘDY ZAKOŃCZENIA:
I Pozdrowienie i błogosławieństwo kapłańskie
II Rozesłanie

30. Inne:

OPRÓCZ TEGO CO ZNAJDUJE SIĘ W TYM ZESZYCIE, MINISTRANT POWINIEN ZNAĆ:
- Główne Prawdy Wiary,
- Przykazania Boże,
- Przykazania Kościelne,
- Przykazania Miłości,
- Siedem Sakramentów Świętych,
- Warunki Dobrej Spowiedzi,
- Siedem grzechów głównych,
- Trzy cnoty Boski,
- Dary Ducha Świętego,
- Najważniejsze dobre uczynki,
- Cztery cnoty główne,
- Modlitwy (Zdrowaś Maryjo, Anioł Pański, Pod Twoją Obronę, Ojcze Nasz, Aniele Boży, Wierzę w Boga Ojca),
- Różaniec,
- Imiona Ewangelistów,
- Jak się dzieli Pismo Święte i z ilu ksiąg składa się każda część,
- Co to jest Pismo Święte i jak inaczej nazywamy je.

INFORMACJE DOTYCZĄCE NASZEJ PARAFII
Tytuł parafii: św. Jana Bosko
Proboszcz parafii: Ks. Mirosław Dukiewicz SDB
Data przybycia: 1945 r.
Data erygowania: 19 czerwca 1979 r.
Ustanowienie parafii: 15 lipca 1994 r.
Data odpustu: 31 stycznia i piątek Najświętszego Serca Pana Jezusa
Adres: Gdańsk Orunia ul. Gościnna 15, 80-032 Gdańsk
Inspektoria/ Prowincja: Pilska pod wezwaniem św. Wojciecha
Archidiecezja: Gdańska
Dekanat: Gdańsk Śródmieście

ROZKŁAD MSZY ŚWIĘTYCH W DNI POWSZEDNIE
6:00, 7:00, 18:00 (nabożeństwo), 18:30

ROZKŁAD MSZY ŚWIĘTYCH W NIEDZIELE
6:30, 8:00, 9:30, 11:00, 12:30, 18:00 (nabożeństwo), 18:30

PAPIEŻ
Jorge Mario Bergoglio - Franciszek

METROPOLITA GDAŃSKI
Abp Sławoj Leszek Głódź

DZIEKAN DEKANATU
Ks. Prałat Cezary Annusewicz

PRZEŁOŻONY GENERALNY SALEZJANÓW
Ks. Pascual Chávez Villanueva (SDB)

INSPEKTOR PILSKIEJ PROWINCJI
Ks. Marek Chmielewski (SDB)

31. Rysunki:
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

WAŻNE ABY MINISTRANT ZNAŁ RÓWNIEŻ ŻYCIORYS ŚW. JANA BOSKO ORAZ ŚW. DOMINIKA SAVIO.

ŻYCIORYSY TYCH ŚWIĘTYCH ZNAJDUJĄ SIĘ NA TEJ STRONIE W DZIALE ,,ŻYCIORYSY ŚWIĘTYCH I NIE TYLKO"

Materiał zebrał i opracował: Paweł Szwęch, Prezes Ministrantów w Parfii św. Jana Bosko w Gdańsku Oruni (26.07.2013)